Blog

Ray Dalio ziet huidige wereldorde instorten

De Amerikaanse vermogensbeheerder Ray Dalio waarschuwt dat beleggers te veel gefixeerd zijn op importheffingen (zoals die van Donald Trump), terwijl ze onvoldoende aandacht hebben voor een veel fundamentelere en zeldzame ontwrichting van de wereldorde op monetair, politiek en geopolitiek vlak. Volgens Dalio bevinden we ons in een once-in-a-lifetime omslagpunt, waarbij bestaande economische en politieke systemen op hun grondvesten schudden en fundamenteel zullen veranderen. Beleggers die deze bredere trends negeren, lopen het risico verrast te worden door veel grotere schokken dan alleen importheffingen.

Dalio, bekend van publicaties zoals het boek ‘How Countries Go Broke: The Big Cycle’ en ‘Principles for Dealing with The Changing World Order’, stelt dat de Verenigde Staten verslaafd zijn geraakt aan schulden om excessieve overheidsuitgaven in stand te houden, terwijl landen als China verslaafd zijn geraakt aan het verkopen van goederen aan tekortlanden zoals de VS. Deze onevenwichtigheid is op lange termijn onhoudbaar en zal volgens hem leiden tot ingrijpende veranderingen in het monetaire systeem.

In een wereld waarin globalisering afneemt en landen elkaar steeds minder vertrouwen, worden zowel handels- als kapitaalstromen problematisch. Tegelijkertijd ziet Dalio grote binnenlandse spanningen ontstaan. Toenemende ongelijkheid in inkomen, kansen, productiviteit en waarden ondermijnt democratische systemen en bevordert de opkomst van autocratische leiders. Met de verkiezing van Trump ziet hij een oude multilaterale wereldorde verdwijnen en plaatsmaken voor een wereldorde waarin de Verenigde Staten haar eigen belangen (‘America First’) centraal stelt.

Krijgt Ray Dalio gelijk?

Sinds de aankondiging van importheffingen door Trump is er veel onrust op de financiële markten. Beleggers vrezen dat complexe logistieke ketens door hoge importheffingen uiteen zullen vallen en dat dit ten koste zal gaan van de koopkracht van iedereen. En hoewel dat op korte termijn inderdaad een reëel risico is, zit er toch een strategie achter het beleid van Trump. Zoals we vorige week al schreven wil Trump de onbalans in de wereldhandel, in het bijzonder tussen de Verenigde Staten en China, weer herstellen. En dat kan alleen door het dollarsysteem dat die onbalans heeft veroorzaakt, te ontmantelen.

De importheffingen zijn het eerste zetje van Trump om China in beweging te krijgen en tot nieuwe afspraken te komen, waarbij problemen als de overgewaardeerde dollar en de ondergewaardeerde yuan aangepakt moeten worden. Decennialang was het voor de VS gunstiger om dollars te exporteren en goederen te importeren dan om de eigen industrie te ontwikkelen. Trump wil daar verandering in brengen, omdat deze vorm van globalisering vooral ten koste is gegaan van de Amerikaanse middenklasse.

Dalio ziet deze ontwikkelingen ook, maar hij beschouwt het beleid van Trump als een nationalistische strategie om de Amerikaanse belangen te dienen. Het markeert volgens hem een trendbreuk met de multilaterale wereldorde waarin de VS met verschillende handelsblokken samenwerkt. Maar van een gelijkwaardige samenwerking was geen sprake, omdat de onbalans in de wereldhandel al die tijd in stand bleef. Van een multipolaire wereldorde op basis van een gelijk speelveld was al die tijd al geen sprake.

De economische scheefgroei die de afgelopen decennia is opgebouwd als gevolg van het dollarsysteem is ook voor China een onhoudbare situatie. Zoals de Verenigde Staten afhankelijk zijn van producten uit China, zo is de Chinese economie afhankelijk van export. Zonder deze export zullen veel banen en industrieën verdwijnen. Ook China heeft er dus belang bij minder afhankelijk te worden van de Amerikaanse afzetmarkt en haar binnenlandse markt verder te ontwikkelen.

De importheffingen van Trump kunnen de aanzet zijn naar een discussie over een meer gelijkwaardige basis voor internationale handel en een herwaardering van zowel de dollar, de yuan als goud. Dat is de onderliggende beweging die we niet uit het oog moeten verliezen en die verder gaat dan de dagelijkse koersschommelingen op de financiële markten.

Dit artikel verscheen op 11 april 2025 in onze weekupdate op Substack

Probeer de weekupdate een maand gratis

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.
In welke diensten van Boon & Knopers ben je mogelijk geïnteresseerd?
Naam
Wil je toegang tot Substack?

Deel dit artikel:

Wat Trump wil bereiken met importheffingen

De Amerikaanse president Trump kondigde deze week grootschalige importheffingen aan voor producten uit bijna alle landen. En hoewel hij dit beleid tijdens zijn verkiezingscampagne al heeft aangekondigd, reageerde de wereld geschokt op dit nieuws. Vooral de hoogte van de importheffingen zorgt voor nervositeit op de financiële markten, waar de dollar een duikeling maakte en aandelenmarkten diep in het rood doken. De Amerikaanse S&P 500 verloor donderdag bijna 5 procent, de grootste daling sinds 2020.

Trump kondigde deze week zware importheffingen aan

Ook de olieprijs kelderde, enerzijds uit vrees voor een recessie en anderzijds door het besluit van de OPEC+ om de eerdere productiebeperking weer terug te draaien. Daardoor zal er vanaf volgende maand meer olie op de markt komen. De prijs voor een vat Brent olie zakte in twee dagen van $75 tot net onder de $70 per vat, een daling van bijna 7 procent. In het kielzog van de dalende olieprijs gingen ook de aandelen van grote oliebedrijven onderuit op de beurs. Het iShares MSCI World Energy Sector ETF, een fonds waar alle grote olieproducenten in vertegenwoordigd zijn, verloor in één dag 5,8 procent.

Aandelenkoersen in de VS gingen donderdag hard onderuit

Tegen deze grote koersdalingen hield Bitcoin opvallend goed stand met een daling van ongeveer 5 procent. In absolute termen nog steeds veel, maar gezien de gemiddelde volatiliteit van deze digitale asset zeker geen grote uitschieter. Ook de goudprijs daalde kortstondig, maar herstelde vrij snel weer om per saldo vrijwel onveranderd te blijven. In euro’s gemeten gingen goud en Bitcoin wel onderuit, maar dat is volledig toe te schrijven aan het wisselkoerseffect. En daar zit precies de crux van het verhaal…

Dollar maakt duikeling na aankondiging importheffingen

Goedkopere dollar

Een van de speerpunten van de campagne van Trump was dat hij de industrie weer terug wil halen naar de Verenigde Staten, zodat het land minder afhankelijk wordt van het buitenland en er meer werkgelegenheid terugkeert. Tegelijkertijd wil Trump de enorme bureaucratie binnen de Amerikaanse overheid aanpakken, door met het departement van DOGE drastisch te snijden in overheidsuitgaven en in het aantal ambtenaren.

Deze twee uitdagingen hebben precies dezelfde oorzaak, zoals Sander Boon deze week schreef in een nieuwe analyse op Geotrendlines. Namelijk de structurele overwaardering van de dollar, waardoor de Amerikaanse overheid zich makkelijk kan financieren en het goedkoper is goederen te importeren dan deze zelf te produceren. Het is de erfenis van een dollarsysteem dat na de Tweede Wereldoorlog is ontstaan, waarmee de dollar het fundament werd van het internationale monetaire systeem. Dit leidde tot een structurele overwaardering van de dollar.

Dollar als probleem

Om deze twee problemen bij de wortel aan te pakken moet Trump het probleem van een overgewaardeerde dollar aanpakken. Alleen vanuit dit perspectief bezien zijn de extreem hoge importheffingen te begrijpen. De percentages zijn inderdaad vrij arbitrair en ook de manier waarop Trump de invoerheffingen van andere landen berekent rammelt. Maar daar gaat het niet om. Het doel van Trump is dat de rest van de wereld het signaal krijgt dat de VS wil herindustrialiseren en dat bedrijven hun productie terug naar de VS moeten brengen om de importheffingen te omzeilen. Dit aanpassingsproces gaat natuurlijk pijn doen, maar niets doen is ook geen optie.

In 1971 maakte de toenmalig Amerikaanse minister van Financiën John Connally de beroemde opmerking dat de dollar “onze munt, maar jullie probleem” was. Ruim vijftig jaar later kunnen we stellen dat de sterke dollar ook voor de Amerikanen een probleem is geworden. Trump ziet dat en wordt daarin gesteund door zijn minister van Financiën Scott Bessent.

De dollar als wereldreservemunt past niet bij een multipolaire wereldorde, dus is het volgens Trump beter voor de Verenigde Staten om nu alvast dat aanpassingsproces in gang te zetten dan te wachten tot het dollarsysteem vastloopt zonder enige voorbereiding te treffen. Dat gaat gepaard met dalende aandelenkoersen en een lagere dollar, maar dat is logisch gezien de structurele overwaardering van beide die in de loop van decennia is opgebouwd. Het wordt een ruwe achtbaanrit en beleggers die hun vermogen willen veiligstellen zouden hun strategie daarop aan moeten passen, bijvoorbeeld door onze beleggingsstrategie te volgen.

Dit artikel verscheen op 4 april 2025 in onze weekupdate op Substack

Probeer de weekupdate een maand gratis

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.
In welke diensten van Boon & Knopers ben je mogelijk geïnteresseerd?
Naam
Wil je toegang tot Substack?

Deel dit artikel:

VS wil meer controle over Noordelijke IJszee

Vanuit het perspectief van de Noordpool ziet de wereld er ineens heel anders uit. Wat op een platte wereldkaart als periferie wordt gezien — Alaska, Groenland en de Russische noordkust — vormt plots het nieuwe middelpunt van geopolitieke ambities. Terwijl het ijs smelt, doemt een nieuw strijdtoneel op: de Noordelijke IJszee. De Verenigde Staten, onder leiding van president Donald Trump, zetten alles op alles om hun strategische positie daar te versterken. Dit betekent een hernieuwde focus op scheepsbouw, militaire aanwezigheid, commerciële infrastructuur — en vooral: ijsbrekers.

We schreven hier in januari al uitgebreid over, toen er in de mainstream media vooral met verbazing en onbegrip werd gereageerd op de plannen van Trump om Groenland te kopen en Canada uit te nodigen om de 51e staat van de Verenigde Staten te worden. Destijds deelden we het onderstaande kaartje, dat meer inzicht geeft in de nieuwe handelsroutes langs de noordpool, die worden blootgelegd door het wegsmelten van ijs.

Van mondiale hegemonie naar regionale dominantie

Na decennia van wereldwijde hegemonie lijken de Verenigde Staten hun focus te verleggen naar wat men in Washington nu ziet als cruciale zones voor regionale dominantie. De Noordpoolregio staat daarbij bovenaan de agenda. Niet alleen vanwege de enorme grondstofreserves — olie, gas, zeldzame aardmetalen — maar ook vanwege de nieuwe scheepvaartroutes die het gebied ontsluit.

Trump speelt hier nadrukkelijk op in. Een nieuw uitvoeringsbesluit over industriële heropleving van de scheepsbouw wordt door zijn team omschreven als “de grootste maritieme strategie sinds de Tweede Wereldoorlog”. De kern daarvan: Amerika moet zijn commerciële en militaire scheepsvloot drastisch uitbreiden en moderniseren, en daarbij vooral investeren in poolcapaciteiten — waaronder ijsbrekers.

Trump had aan het einde van zijn eerste termijn ook al plannen om samen met Finland en Canada ijsbrekers te bouwen, plannen die ook door de Biden-regering gesteund werden. Dit geeft aan dat het strategische belang door zowel de Democraten als Republikeinen wordt ingezien. Desondanks hebben de VS al meer dan 25 jaar geen nieuwe ijsbreker gebouwd.

Rusland heeft voorsprong

In de tussentijd heeft Rusland daarentegen een indrukwekkende vloot van nucleair aangedreven ijsbrekers opgebouwd. Ook ontwikkelt Rusland actief de Noordelijke zeeroute langs de noordkust als handelscorridor tussen Europa en Azië. President Poetin benadrukte deze week tijdens het zesde International Arctic Forum in Moermansk opnieuw de strategische waarde van het Arctisch gebied voor Rusland. Hij pleitte voor het verbeteren van infrastructuur, logistiek en leefomstandigheden in het hoge noorden — met de Noordelijke zeeroute als centraal element van zijn visie op economische vooruitgang.

Poetin sprak deze week tijdens het zesde International Arctic Forum (Bron: Kremlin)

Amerika moet nu volgen, vinden beleidsmakers in Washington. IJsbrekers zijn essentieel om de nieuwe zeeroutes open te houden en daarmee ook militaire slagkracht in het gebied op te bouwen. De VS willen daarom intensiever samenwerken met Finland en Canada om moderne ijsbrekers te bouwen, onder de noemer van het zogeheten ICE Pact.

Nieuwe routes, nieuwe kansen

De Noordwestelijke zeeroute langs Canada en Groenland is in dit verband van groot belang. Dankzij het smeltende ijs wordt deze passage, die van de Atlantische naar de Stille Oceaan voert, steeds beter bevaarbaar. Vanuit havens zoals New York en New Jersey is de route naar Shanghai via het Noordpoolgebied maar liefst 3.800 kilometer korter dan de conventionele route via het Panamakanaal. Voor Europa is de tijdswinst mogelijk nog groter: de afstand tussen Rotterdam en Shanghai via de noordwestelijke route is 4.000 kilometer korter dan de gangbare route via het Suezkanaal.

De potentiële economische voordelen zijn enorm, maar realisatie vereist grootschalige investeringen in infrastructuur, havens en ijsbrekers. Trump lijkt bereid dat risico te nemen, ook als dat betekent dat hij de internationale verhoudingen op scherp zet. Zijn eerdere voorstel om Groenland van Denemarken te kopen en zijn opmerkingen over Canada als “51e staat” passen in dat bredere streven naar Amerikaanse dominantie over het noordpoolgebied.

Schepen zijn de nieuwe chips

Binnen het Witte Huis wordt de maritieme sector inmiddels behandeld zoals microchips: als strategisch cruciaal voor economische soevereiniteit en nationale veiligheid. China heeft momenteel een commerciële vloot van 5.500 oceaanschepen, terwijl de VS het moeten doen met slechts 185. Mocht China ooit besluiten die vloot strategisch in te zetten, dan zou het de Amerikaanse economie in theorie kunnen blokkeren — met verregaande gevolgen voor de militaire bevoorrading. Zoals we twee weken geleden al lieten zien domineert China op het gebied van scheepsbouw.

Daarom pleit het Trump-team ervoor de commerciële en militaire scheepsbouw te verenigen in één nationale strategie. Met steun van bondgenoten zoals Japan, Zuid-Korea, Canada en Finland wil Amerika zijn maritieme spierballen opnieuw opbouwen.

China domineert op het gebied van scheepsbouw

Conclusie

De Noordelijke IJszee wordt snel het nieuwe epicentrum van geopolitieke rivaliteit. Rusland investeert fors, China noemt zichzelf inmiddels “near-Arctic State” en zoekt toegang tot grondstoffen en routes. De Verenigde Staten, onder aanvoering van Trump, reageren met een radicale koerswijziging: van wereldwijde politieagent naar consolidatie van regionale macht, waarin controle over het Noordpoolgebied een hogere prioriteit krijgt.

Het nieuwe Grote Spel is begonnen — niet in Centraal-Azië, niet in de Zuid-Chinese Zee, maar in de ijzige stilte van het hoge noorden. Wie daar straks de infrastructuur, routes en capaciteit beheerst, bepaalt mede de economische en geopolitieke orde van de komende decennia.

Dit artikel verscheen op 28 maart 2025 in onze weekupdate op Substack

Probeer de weekupdate een maand gratis

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.
In welke diensten van Boon & Knopers ben je mogelijk geïnteresseerd?
Naam
Wil je toegang tot Substack?

Deel dit artikel:

EU-spaargeld activeren is in praktijk herverdelen

Zoals we in de vorige update schreven wil de EU-commissie de berg inactief spaargeld in de EU activeren voor EU-doelen, zoals investeren in infrastructuur, klimaat en defensie. We stippen hier nog een ander probleem aan met de EU-wens. Op het eerste gezicht klinkt het logisch: al dat geld zou de economie moeten aanjagen in plaats van stil te staan. Maar wie het moderne bank- en schaduwbanksysteem begrijpt, ziet dat deze oproep een wassen neus is – of beter gezegd, een politiek spel. Spaargeld staat namelijk helemaal niet stil, het is al volop in omloop. Wat de commissie echt wil, is geen activatie, maar herverdeling – en dat maakt hun roep meer een kwestie van macht dan van noodzaak.

Geld op een spaarrekening is een lening aan de bank. Zodra je euro’s stort, belooft de bank dat bedrag (plus rente) terug te betalen. Maar dat geld ligt niet in een kluis. Het bestaat grotendeels als digitale cijfers in een systeem dat constant draait. Banken die spaargeld “veilig” beleggen, steken het vaak in staatsobligaties – bijvoorbeeld Duitse Bunds of Nederlandse schatkistpapier. Dit zijn veilige havens die banken helpen voldoen aan liquiditeitsregels, terwijl ze een stabiel, zij het laag, rendement opleveren. Het gevolg? Overheden in de EU hebben al direct toegang tot dat spaargeld. Als een bank €1 miljard aan staatsobligaties koopt, leent ze dat bedrag aan de overheid, die het kan uitgeven aan wegen, scholen of defensie. Spaargeld is dus al actief – en overheden plukken er al vruchten van.

Vroeger werd gezegd dat banken werken met fractioneel reservebankieren: ze houden een klein deel van deposito’s als reserve en lenen de rest uit, waarmee ze geld “vermenigvuldigen”. Maar dat model is achterhaald. In het moderne systeem scheppen banken geld door krediet te verstrekken. Een hypotheek van €200.000 wordt direct als digitaal geld bijgeschreven, zonder dat er eerst spaargeld nodig is. Reserves worden achteraf geregeld via de Europese Centrale Bank (ECB) of het interbancaire systeem. De limiet zit niet in deposito’s, maar in kapitaalregels en kredietvraag. Spaargeld is dus al volledig geïntegreerd in een dynamisch systeem van geldschepping – het wordt uitgeleend, belegd en circuleert via banken en het schaduwbanksysteem van investeringsfondsen en andere instellingen.

Als spaargeld al zo actief is, waarom hamert de EU-commissie dan op “actief aanwenden”? Hier komt het politieke spel om de hoek kijken. In Europa staat veel spaargeld op bankrekeningen met lage rentes, en via staatsobligaties vloeit een groot deel naar sterke landen zoals Duitsland of Nederland. Dit helpt die overheden goedkoop te lenen, maar zwakkere lidstaten zoals Italië, met hogere rentes, profiteren minder. Tegelijkertijd wil de commissie kapitaal sturen naar pan-Europese prioriteiten: denk aan groene technologie, infrastructuur of defensie in een tijd van geopolitieke onrust. Het probleem is niet dat spaargeld stilstaat – dat doet het niet – maar dat het niet nu gaat naar waar Brussel het wil.

De oproep tot “activatie” is in de kern gewoon een mechanisme voor herverdeling. De commissie wil dat spaargeld minder in veilige staatsobligaties van AAA-landen belandt en meer in risicovollere of strategische projecten stroomt, zoals innovatie of EU-brede initiatieven. Maar dit is geen oplossing voor een probleem – het geld is al beschikbaar en wordt al gebruikt. Het is een poging om controle te krijgen over kapitaalstromen in een EU waar lidstaten sterk verschillen in economische kracht en prioriteiten. De retoriek van “actief aanwenden” maskeert een beleidsagenda: herverdelen wie baat heeft bij ons spaargeld, niet het uit een stoffige kluis halen.

Dit artikel verscheen op 21 maart 2025 in onze weekupdate op Substack

Probeer de weekupdate een maand gratis

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.
In welke diensten van Boon & Knopers ben je mogelijk geïnteresseerd?
Naam
Wil je toegang tot Substack?

Deel dit artikel:

Trump botst met Zelenski en EU, Koude Oorlog in het Westen?

Op onze Boon & Knopers Substack-pagina doen we wekelijks verslag over de snel veranderende geopolitieke en monetaire machtsverhoudingen in de wereld. Twee weken geleden legden we uit waarom Europa en Oekraïne gepasseerd werden in de onderhandelingen en vorige week konden we al voorzien dat Europese regeringsleiders bakzeil zouden halen bij Trump. Hij heeft er geen twijfel over laten bestaan dat de oorlog moet stoppen en alle partijen die de oorlog willen voortzetten hoeven wat hem betreft niet aan tafel te zitten.

Op vrijdag 28 februari jl. waren we getuige van een spectaculaire wending in de geschiedenis. Voor het oog van de camera werd de Oekraïense president Volodymyr Zelenski persoonlijk op zijn plek gezet door Trump, op een manier en op een toon die zelden vertoond is in het Witte Huis. Wat bij Trump bijzonder slecht is gevallen, is de manier waarop Zelenski om is gegaan met zijn plan om een grondstoffendeal te sluiten. Het was een deal die gesloten moest worden bij Zelenski’s bezoek aan het Witte Huis.